Στην Πάτρα ήρθα το 1970. Μέναμε στην οδό Θεσσαλονίκης, περιοχή Αγ Σοφίας, δρόμος κάθετος στην Έλληνος Στρατιώτου που κατέληγε σε χωράφια προς την κατεύθυνση του βουνού, με μονώροφα και κάποια διώροφα σπίτια, όλα με κήπους στην πίσω μεριά. Εποχή που ο ένας γνώριζε και νοιαζόταν είτε θετικά είτε αρνητικά για τον άλλο και την πρωτοχρονιά έβγαιναν όλοι να σπάσουν ένα πιάτο στο πεζοδρόμιο για το καλό και να ευχηθούν. Τα πρωινά περνούσαν άνθρωποι που διαλαλούσαν το εμπόρευμα τους, άλλος ψάρια, άλλος βαρκίνα, άλλος γυαλικά, άλλος ρούχα, άλλος γάλα... Από την πίσω ταράτσα που έβλεπε προς το Ρίο, τότε δεν τις χαρακτηρίζανε ως βεράντες, βλέπαμε ένα δάσος από λεμονιές και πορτοκαλιές που μοσχομύριζαν την άνοιξη, εκεί που είναι τώρα η οδός Ζακύνθου έως πέρα το νέο δρόμο. Με το ποδήλατο κατέβαινα θάλασσα, τότε μπάζωναν την περιοχή, για να δημιουργήσουν την παραλιακή ζώνη, η θάλασσα ήταν πεντακάθαρη και ο κόσμος έκανε άφοβα μπάνιο. Ο βάλτος ήταν πιο κοντά στην πόλη, μέχρι και τη σημερινή Λευκωσίας περίπου, ένα δάσος από καλάμια. Προχωρώντας έφτανε κάποιος στα λουτρά, πιθανόν και να λειτουργούσαν. Κάποια σπίτια, παλιά εξοχικά, άλλα πιο πρόχειρα άλλα πιο περίτεχνα με οξύκογχες στέγες σώζονταν, σε κάποιο από αυτά έλεγαν για κάποιο .. έγκλημα (;) κάτι που ανέβαζε τη φαντασία μας και τη διαστροφή μας στο φόβο. Τότε η περιοχή λεγόταν Γλυφάδα, αργότερα το 1977 (;) πήρε την επωνυμία «Πελεκάνος» από το ομώνυμο καφέ που άνοιξε σε μια από τις πρώτες πολυκατοικίες της περιοχής και εγκαινίασε ένα άλλο τρόπο ζωής. Παραδίπλα κτίστηκε ένα ξενοδοχείο που αλαζονικά φάνταζε καρικατούρα κάστρου, και τα εξοχικά άρχισαν να εξαφανίζονται... Στην Τερψιθέα δέσποζαν οι μπαξέδες και μια ταβέρνα σε πρόχειρη κατασκευή, όπου σερβίρονταν τηγανιές από καλαμάρια και γάβρο, ενώ ο λογαριασμός έβγαινε με το κεφάλι. Στην προέκταση της Έλληνος Στρατιώτου μπροστά από το στάδιο της Παναχαϊκής μια τεράστια μάντρα υλικών με τα σκυλιά και το κοτέτσι του ιδιοκτήτη, διαγωνίως απέναντι υπήρχε το εργοστάσιο παραγωγής ζυμαρικών της Μίσκο, εκεί όπου τώρα είναι ένα ξενόφερτο σούπερ μάρκετ, ενώ κάτω από τις γραμμές η μπύρα Μάμμος που είχε εγκαινιαστεί στις αρχές του 1900, αντιπροσωπευτικό δείγμα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής και το οποίο γκρέμισαν σε μια νύκτα, για να κτιστούν πολυκατοικίες. Ακολουθούσαν οι εγκαταστάσεις μιας βιομηχανίας με βαυαρέζικη καμινάδα η οποία σήμερα καταρρέει από αδιαφορία «αβοήθητη»!
Οι δρόμοι με τα χαμηλά σπίτια φάνταζαν λεωφόροι, τα περισσότερα μονοκατοικίες με κήπους όπως η Κωνσταντινουπόλεως. Εντυπωσιάστηκα από τις… αμέτρητες πλατείες με τα επιμελημένα κηπάρια, τους ευθυγραμμισμένους δρόμους με τα στεγασμένα πεζοδρόμια και τις οροφογραφίες τους!! Από τα φώτα η πόλη έλαμπε, τότε ο Γλαύκος (εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας) ανήκε στο Δήμο. Το κέντρο διανθισμένο από κατερειπωμένα αρχοντικά που ακόμα «ανέδιδαν» τον περασμένο πλούτο, χαρακτηρίζονταν από αέρα κοσμοπολίτικο. Είχαν αρχίσει να τα γκρεμίζουν και άχαρες πολυκατοικίες ξεφύτρωναν στην πλατεία Όλγας και στην πλατεία Βασ. Γεωργίου, διότι οι εναπομείναντες ιδιοκτήτες τους ήδη είχαν αρχίσει να τα περιφρονούν μετακομίζοντας στις πολυκατοικίες σαν νέο μέσο ένδειξης του πλούτου τους,. Η πόλη φάνταζε φωτεινή και χαρούμενη, δεν μηδενιζόσουν από το ύψος των κτιρίων. http://arcadia.ceid.upatras.gr/afkpatras/doc/patra1970.html Υπήρχαν αρκετά σινεμά, ένα στην πλατεία Όλγας, δύο στην Αγίου Νικολάου, τριά στη Γούναρη, ένα στην Ομόνοια και ζαχαροπλαστεία όπως του Καραβίτη στην Αγίου Νικολάου, στον Έσπερο στην Κορίνθου και πλατεία Γεωργίου. Η μεγαλύτερη διασκέδαση ήταν η βόλτα στο κέντρο τα βράδυα του σαββάτου και τις Κυριακές που ξεκινούσε από την πλατεία Γεωργίου και κατέληγε στο τέλος της Αγίου Νικολάου προς τη θάλασσα. Στις ηλιόλουστες μέρες, τα πρωινά της Κυριακής κάναμε βόλτα στην προβλήτα με τους μεταλλικούς φανοστάτες, για να καταλήξουμε στο καφενεδάκι γύρω από τον παλιό φάρο που κατόπιν τον γκρέμισαν κι αυτόν για την ανάπτυξη της … πόλης!
