 |
Ραγισμέναόνειρα.(The Broken Circle Breakdown.) 2012.
Βέλγικη ταινία, σκηνοθεσία Φέλιξ Βαν Γκρόνινγκεν με τους: Γιόχαν Έλντεμπεργκ, Νιλ Κάτρισε, Βέρλε Μπάτενς
Κατάφερα να δω και την τρίτη ταινία των βραβείων LUX. Τι είναι τα βραβεία LUX; Είναι η προσπάθεια προώθησης του ευρωπαϊκού κινηματογράφου από την ευρωπαϊκή ένωση. Επιλέχθηκαν τρεις ταινίες: «ο μικρός γίγαντας», αγγλική παραγωγή, «το μέλι», ιταλική παραγωγή, και «τα ραγισμένα όνειρα», βελγική παραγωγή, βασισμένη σε θεατρικό έργο, η οποία και απέσπασε το βραβείο κοινού μέσω της διαδικτυακής προβολής τους. Οι ταινίες προβλήθηκαν και στο 54οφεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2013.
 |
Πολύ καλή σκηνοθεσία, φωτισμός, εξωτερικά γυρίσματα στην φλαμανδική εξοχή, εξαιρετικές ερμηνείες, υπέροχη μουσική country… Ένα ζευγάρι «φευγάτο», ο Ντιντιέ και η Ελιζέ. Εκείνη είναι καλλιτέχνης των τατουάζ. Και φτιάχνει τατού και έχει και το σώμα της διάστικτο από αυτά. Το καθένα συμβολίζει κομμάτι από τη ζωή της και είναι όντως υπέροχη η εικόνα, όταν ο φακός μένει απάνω τους. Γελαστή, ανέμελη, γοητεύεται από τον άνδρα.. Εκείνος ένας ξέγνοιαστος κάο μπόυ της Ευρώπης ντύνεται και ζει ανάλογα με τη φάρμα του, τα ζώα του, ελεύθερος, γελαστός, δυναμικός, άνθρωπος που κατασκευάζει τα πάντα, έχει λύση για τα πάντα, τραγουδά bluegrass, θαυμάζει την Αμερική, την χώρα της ελευθερίας. Με τους φίλους του παίζουν μουσική στο μπαράκι της γειτονιάς. Συνδέονται οι δυο τους με έντονο πάθος και έρωτα.
 |
Αναδρομικά δίνονται στοιχεία της προηγούμενης ζωής τους διάρκειας επτά χρόνων. Το πώς γνωρίστηκαν, το πώς ερωτεύονται, το πώς παντρεύονται με ένα εικονικό γάμο που στήνουν οι φίλοι, γιατί ο γαμπρός είναι άθεος. Όμως οι όρκοι του γάμου δίνονται με μεγάλο πάθος. Η Ελιζέ αγαπά ό,τι αγαπά ο καλός της, ενσωματώνεται στο γκρουπ των ανδρών και με τα χρόνια φτάνουν να δίνουν συναυλίες στο μουσικό ραντεβού του Σαββάτου. Αποκτούν και μια κόρη τη Μέιμπελ. Ο σκηνοθέτης δίνει μόνο τις καλές στιγμές και μένουμε με την εικόνα «του τέλειου ζευγαριού». Στα επτά της χρόνια η μικρή εμφανίζει καρκίνο, ξεκινά το δράμα της οικογένειας με την κατάληξη της μικρής. Και ενώ έχουν από κοινού αντιμετωπίσει την κατάσταση με κύριο μέλημα το να στηρίξουν τη μικρή, μετά το θάνατό της το ζευγάρι διαλύεται. Βγαίνουν παράπονα, απονέμονται ευθύνες, για πρώτη φορά βρίζονται, ανταλλάσσουν βαριές κουβέντες. Αναδύονται οι ιδεολογικές διαφορές τους. Εκείνος πιστεύει ότι μετά το θάνατο ακολουθεί το κενό, το τίποτα. Επιρρίπτει ευθύνες στην εκκλησία που κάτω από την πίεση της ο Μπους δεν υπογράφει το νόμο που στηρίζει την έρευνα για τα βλαστοκύτταρα, θεραπεία που θα δώσει λύση στο θέμα του καρκίνου κ σε τόσες άλλες ασθένειες. Καταρρίπτεται ο θαυμασμός του για την Αμερική και θεωρεί σωστό να διατυμπανίζει παντού τις ιδέες του. Εκείνη ψάχνει στο πέταγμα ενός πουλιού το σημάδι της επαφής με τη μικρή, πιστεύει ότι κάτι μένει, κάτι υπάρχει, έστω ένα αστέρι.. μια παρηγοριά.
Διαφωνούν, εκείνη νιώθει μεγάλο πόνο, είναι απαρηγόρητη, διαπιστώνει ότι δεν συμβαδίζουν, δεν καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο και όταν εκείνος της ζητά να προχωρήσουν την ζωή τους και να γίνουν όπως ήταν παλιά, η Ελιζέ φεύγει, γιατί εννοεί διαφορετικά την αλλαγή, προχωρώντας μπροστά. Όμως προχωρά μόνη και η απόσταση μεγαλώνει. Αλλάζει τα τατού της και το όνομα της όπως κάνουν οι ινδιάνοι όταν αλλάζουν τα βιώματα τους σε Αλαμπάμα και του αγαπημένου της σε Μονρόε, το όνομα του τραγουδιστή που εκείνος θεωρούσε θεό. Η αλλαγή για εκείνη είναι η προβολή των πεποιθήσεων τους αλλά και η αποδοχή τους εκατέρωθεν, πράγμα που δεν συμβαίνει. Η διαφωνία, η απόκλιση, ο συναισθηματικός πόνος την οδηγεί στην αυτοκτονία. Παρά τις προσπάθειες η κοπέλα μένει εγκεφαλικά νεκρή και προχωράνε στην ευθανασία, ενώ η ψυχή της περιφέρεται και άδικα προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον Μονρόε, τον άνδρα της.
Διαφωνούν, εκείνη νιώθει μεγάλο πόνο, είναι απαρηγόρητη, διαπιστώνει ότι δεν συμβαδίζουν, δεν καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο και όταν εκείνος της ζητά να προχωρήσουν την ζωή τους και να γίνουν όπως ήταν παλιά, η Ελιζέ φεύγει, γιατί εννοεί διαφορετικά την αλλαγή, προχωρώντας μπροστά. Όμως προχωρά μόνη και η απόσταση μεγαλώνει. Αλλάζει τα τατού της και το όνομα της όπως κάνουν οι ινδιάνοι όταν αλλάζουν τα βιώματα τους σε Αλαμπάμα και του αγαπημένου της σε Μονρόε, το όνομα του τραγουδιστή που εκείνος θεωρούσε θεό. Η αλλαγή για εκείνη είναι η προβολή των πεποιθήσεων τους αλλά και η αποδοχή τους εκατέρωθεν, πράγμα που δεν συμβαίνει. Η διαφωνία, η απόκλιση, ο συναισθηματικός πόνος την οδηγεί στην αυτοκτονία. Παρά τις προσπάθειες η κοπέλα μένει εγκεφαλικά νεκρή και προχωράνε στην ευθανασία, ενώ η ψυχή της περιφέρεται και άδικα προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον Μονρόε, τον άνδρα της.
 |
Το ερώτημα είναι: η ταινία πού θέλει να στρέψει το θεατή; Ποιος είναι ο στόχος της; Πού εστιάζεται; Στην αρρώστια και το θάνατο της μικρής; Στην σχέση του ζευγαριού που διαφωνεί και διαλύεται παρά τον έρωτα που το δένει; Στην πάλη για την εξουσία του αρσενικού και του θηλυκού; Στην ύπαρξη μεταθανάτιας ζωής;
Εστιάζεται στην αρχή στο πρότυπο της δήθεν τέλειας ευτυχίας ένας ονειρικός άνδρας που αγαπά, καμαρώνει, προσέχει την χαριτωμένη γυναίκα του, μια όμορφη κόρη, εξασφαλισμένη εργασία, υλικά αγαθά, τρέχουν στο λιβάδι.., είναι διαρκώς ερωτευμένοι, έχουν κοινά ενδιαφέροντα. Η τέλεια ζωή, όταν εκ των υστέρων μαθαίνουμε ότι μετά την γέννα ο πατέρας εξαφανίστηκε πίνοντας μέχρι που έπαθε ίκτερο.. Κατά δεύτερον δίνοντας την έντονη συναισθηματική φόρτιση από την ασθένεια και το θάνατο της μικρής φέρνει το θεατή σε αδιέξοδη έκρηξη συναισθημάτων, ώστε να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα η σχέση του ζευγαριού και τότε ο θεατής να χάνεται. Διασπάται ο στόχος του σεναρίου και ο θεατής πιθανολογεί. Κάποια δήθεν πολιτικά και κοινωνικά ξεσπάσματα του πρωταγωνιστή δεν πείθουν. Η ταινία άπτεται όλων και τίποτα. Επιφανειακοί χαρακτήρες που απλά περιγράφονται παρά την εξαιρετική ερμηνεία των πρωταγωνιστών και την μουσική μέσα από την οποία επικοινωνούν.
 |
Φεύγοντας ο θεατής παίρνει μαζί του το απόλυτο τίποτα. Μια ταινία που χρησιμοποιεί τις τεχνικές της τηλεόρασης. Εξιτάρει το θυμικό αλλά δεν τολμά να αγγίξει την ουσία των πραγμάτων. Μακριά από ουσιαστικά κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά θέματα. Ακροθιγώς η πρωταγωνίστρια αναφέρεται στην Αμερική λέγοντας ότι «πάντα η Αμερική ήταν έτσι.. εκείνοι μπορούν να κάνουν έρευνα αλλά δεν θέλουν, ενώ η Ευρώπη έχει την πρόθεση στο πλαίσιο της ελευθερίας κ του ανθρωπισμού αλλά δεν μπορεί…».
Μια ευρωπαϊκή ταινία με ολίγη από αμερικάνικη συνταγή, εντυπωσιασμός αλλά πέραν τούτου ουδέν και μηδέν. Όσοι παρασύρονται από το συναίσθημα, θα κλάψουν πολύ και θα το ευχαριστηθούν, θα την βρουν εξαιρετική και με το δίκιο τους. Όσοι ψάχνουν για προβληματισμό, το επόμενο πρωινό δεν θα την θυμούνται. Προσωπικά από τις τρεις ταινίες θα ψήφιζα την ταινία «Ο μικρός γίγαντας!
30/03/2014