 |
Σκηνοθεσία: Στίβεν Φρίαρς
Πρωταγωνιστούν: Τζούντι Ντεντς, Στιβ Κούγκαν, Σόφι Κένεντι Κλαρκ, Μεϊρ Γουινινγκχαμ, Μπάρμπαρα Τζέφορντ
Κατηγορία: Δράμα
Διάρκεια: 98'
Πρωταγωνιστούν: Τζούντι Ντεντς, Στιβ Κούγκαν, Σόφι Κένεντι Κλαρκ, Μεϊρ Γουινινγκχαμ, Μπάρμπαρα Τζέφορντ
Κατηγορία: Δράμα
Διάρκεια: 98'
Η υπόθεση είναι απλή, στην Ιρλανδία το 1952 μια έφηβη μένει έγκυος, ο πατέρας της, αφού την παρέδωσε στο μοναστήρι, όπως συνηθιζόταν, διέδωσε ότι η κόρη του πέθανε και την διέγραψε. Μόνη, αβοήθητη από τις καλόγριες γεννά το παιδί της, ανταποδοτικά εργάζεται σκληρά για το μοναστήρι. Η εμφάνιση ενός ζευγαριού από Αμερική θα ανατρέψει τον κόσμο της μικρομάνας. Έναντι αμοιβής ο Άντονι φεύγει Αμερική, άκαρπες οι προσπάθειές της να τον βρει. Για πενήντα χρόνια κρατά το μυστικό, ώσπου στα πεντηκοστά γενέθλια του εξαφανισμένου παιδιού της μοιράζεται το παρελθόν της με την κόρη της που την διευκολύνει στην αναζήτηση συστήνοντάς της ένα «έκπτωτο» δημοσιογράφο. Μαζί ξεκινάνε μια διαδρομή που τους φέρνει στα ίχνη του πεθαμένου πλέον γιου της. Η υπόθεση στηρίζεται πάνω σε μια αληθινή ιστορία που αντιπροσωπεύει μια από τις τόσες που εκτυλίχθηκαν την δεκαετία του πενήντα και στην Ελλάδα.
-700.jpg) |
Η ταινία κρατά μια ισορροπία στο πλαίσιο της σοβαρότητας και καταφέρνει περιορίζοντας την έξαρση του συναισθήματος να σκιαγραφήσει καθαρά το κοινωνικό πλαίσιο που «γέννησε» το δράμα που περιγράφει. Το πρόσωπο τόσο της μάνας όσο και του γιου είναι σπονδή στα στερεότυπα της εποχής και της εκκλησίας. Το τίμημα της άγαμης μητέρας και το τίμημα του ομοφυλόφιλου γιου. Οι γονείς προτίμησαν να έχουν καθαρό πρόσωπο στην κοινωνία, μη αντέχοντας την πίεση αποποιήθηκαν το δεσμό που γεννά το αίμα, απέρριψαν από την οικογένεια την αμαρτωλή κόρη, πετάγοντας την έξω από το σπίτι. Η «καθώς πρέπει» σχολική αγωγή στέρησε την πληροφόρηση στην κοπέλα «δεν μου είπε κανένας πώς γίνονται τα μωρά» κραύγαζε κλαίγοντας. Ο γιος θητεύει ως δικηγόρος/σύμβουλος πλάι στους προέδρους των ΗΠΑ που πάγωσαν την χρηματοδότηση για το aids, ενώ ο ίδιος ήταν ασθενής.
 |
Τα στερεότυπα πάγωσαν τα συναισθήματα των καλογραιών που στο όνομα της θρησκείας βρήκαν την ευκαιρία να εκφράσουν την ασχήμια της ψυχής τους. Ενδύονται το ρόλο των ιεροεξεταστών και αποτίνουν την κατηγορία του αμαρτήματος σε αντιστοιχία με την σκληρή τιμωρία. Ό,τι δεν μπορούν να χαρούν εκείνες δέσμιες του όρκου της αγνότητας του σώματος τους, δεν πρέπει να το χαρούν και οι άλλες. Ξεχνώντας τον όρκο της αγνότητας της ψυχής και των αρχών του χριστιανισμού φέρονται με ασίγαστο πάθος και κακία βασισμένες στα στερεότυπα της ηθικής και της υποκρισίας. Η στέρηση γεννά την κακοήθεια, αφήνουν τις μικρομάνες να γεννήσουν αβοήθητες γεμίζοντας έτσι το νεκροταφείο του μοναστηριού νιώθοντας ικανοποίηση για την τιμωρία τους.. Καίνε τα έγγραφα, για να μην υπάρχουν πειστήρια της αγοροπωλησίας, να μην μπορούν ποτέ οι «αμαρτωλές» μανάδες να σμίξουν με τα παιδιά τους. Ισχυρίζονται ψέματα, σπιλώνοντας μνήμες κ συμπεριφορές, ότι δήθεν οι μανάδες εγκατέλειψαν τα παιδιά τους αφήνοντας στην αγωνία τις μάνες κ στην πίκρα τα παιδιά. Αγέλαστες, καταδικασμένες να μην χαρούν την ζωή και τις χαρές της, απαιτούσαν σε αντίβαρο της επιλογής τους και οι άλλες γυναίκες να στερηθούν όσα αυτές με δική τους επιλογή στερήθηκαν σχεδόν εκδικητικά. Κάθε έννοια του χριστιανικού ελέους απουσίαζε από τις καρδιές τους. Η εκκλησία τους έδωσε το βήμα για την ανάπτυξη της μισαλλόδοξης προσωπικότητας τους. Έμμεσα η ταινία στηλιτεύει την στάση της καθολικής εκκλησίας που άφηνε να αναπτυχθούν τέτοιου είδους μορφώματα. Ο σκηνοθέτης δεν παραλείπει να σημειώσει ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις στο πρόσωπο της καλόγριας που γνωρίζοντας το τι θα συμβεί έβγαλε μια φωτογραφία, για να την δώσει στη μάνα ως παρηγορία κρυφά από τις άλλες καλόγριες.
 |
Η κοπέλα δεν αρνείται ότι αγάπησε, ότι χάρηκε τον έρωτα. Στο πρόσωπό της βρέθηκαν αντίπαλες η φύση και η αμαρτία. Νίκησε η φύση! Αναζητά επίμονα αλλά μάταια το παιδί της δίχως να πάψει να πιστεύει διακρίνοντας την διαφορά της θρησκείας από την εκκλησία, ώσπου ως «οικονομία» παρουσιάζεται ένας «έκπτωτος» δημοσιογράφος λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων που αποζητά επαγγελματικό ξεκίνημα στο γράψιμο. Μαζί ξεκινάνε για την Αμερική. Άθεος, ανεξίθρησκος, ελεύθερος από στερεότυπα και προκαταλήψεις λειτουργεί σαν αντίποδας. Το απαύγασμα των συγκυριών, και οι δυο «ψάχνουν», οι στόχοι τους συγκλίνουν και συνοδοιπορούν.
 |
Η μάνα απεγνωσμένα αναρωτιέται.. με θυμάται; Με αποζήτησε; Πώς θα είναι; Από ένστικτο ξέρει την ομοφυλοφιλία του γιου της και την αποδέχεται. Ο γιος ήξερε ότι είναι ιρλανδικής καταγωγής, ένιωθε ιρλανδός, διαπρέπει στην Αμερική πλάι στους Προέδρους δουλεύοντας σε αντίθεση από αυτό που βίωνε, την ομοφυλοφιλία και την ασθένεια. Και εκείνος εγκλωβισμένος στα στερεότυπα της κοινωνίας έζησε μια ζωή λαθραία, θύμα όπως και η μάνα του μιας συντηρητικής κοινωνίας. Αναζήτησε τη μάνα του, πήρε στρεβλές απαντήσεις από τις καλόγριες στην συνέχεια της διαχρονικής τιμωρίας της. Τελευταία του επιθυμία σαν συνάντηση μαζί της ζήτησε να τον θάψουν στο μοναστήρι που γεννήθηκε.
 |
Δυο άνθρωποι αποκόπηκαν και έζησαν στερημένοι από το συναίσθημα τους για τις προκαταλήψεις μιας ψυχαναγκαστικής κοινωνίας που μισούσε -μισεί- και απεχθάνεται το ανέμελο βίωμα.